Dieren en sport

Hallo allemaal,

Het zit er bijna op. De eerste maand van de drie is om gevlogen.
We hebben in deze eerste maand toch best veel van Thailand gezien met daarin een grote verscheidenheid in druk en rustig, actief en laten we zeggen: wat minder actief. Tevens hebben we een piepklein stukje van Cambodja gezien, wat diepe indruk op ons gemaakt heeft.

We hebben onze portie activiteit toch ook deze week weer gehad. Ons hoofddoel van deze laatste week op het paradijselijke Koh Lanta, te weten kei hard uitrusten, is prima gelukt. We hebben heerlijk gependeld door de orchideeentuin, van kamer naar het strand, met tussenstops in het restaurant.
In feite het zelfde concept als wat we op Koh Chang toegepast hebben, waar we ongeveer 3 dagen geweest zijn. Beiden zijn prachtige eilanden, alleen hebben we op Koh Chang werkelijk niks van het hele eiland gezien, behalve het strandje, het barretje en de massagehut op het strandje, en alle fijne faciliteiten van ons resortje daar. En de weg van- en naar de pier natuurlijk. Dat terwijl er ontzettend veel te zien en te doen is, maar we waren toe aan de niks-doen variant.
Omdat we het een beetje zonde vonden om tijdens het verblijf van een week enkel het Koh Chang-concept toe te passen, zijn we er de afgelopen 2 dagen op uit getrokken, waarmee ik meteen een bruggetje kan leggen met de titel van deze blog: dieren en sport.
Mogelijk heeft moeder natuur me, ons, het extra zetje in de rug, schop onder mn kont gegeven om er op uit te trekken. Een paar dagen geleden vond ik de zee hier al zo verdacht kalm en rustig; en plots voelde het alsof er een barracuda-achtige in mijn achillespees hing. Om een lang en ietwat overdreven verhaal kort en wat geloofwaadiger te maken: ik werd gebeten door een kwal. Niets gezien in het kraakheldere water, maar des te beter gevoeld. Ik herinnerde me hetzelfde gevoel als pak m beet 25 jaar geleden in de Noordzee. De mensen van het resortje hadden even discussie maar er kwam uit dat het een kwal geweest moet zijn. Een uurtje of 2 een branderige enkel en ik liep weer als een jonge hinde. Suzanne heeft mogelijk ook een teken van moeder natuur gekregen in de trant van "ga buiten dit terrein en ga het eiland op". Wilde dieren in gevangenschap; na de Tiger Temple en een rondrit op een olifant hebben wij er allebei nog minder mee. Meer medelijden, dat wel. Wilde dieren moeten niet dienen als vermaak voor mensen; tijgers willen niet met mensen op de foto en olifanten willen niet met stokken geslagen worden als ze niet goed lopen. Zo ook apen. Er zitten hier 2 kleine aapjes in een -ik moet zeggen, best groot- hok. Maargoed, ook kleine aapjes horen niet in een hok thuis. Suzanne vindt zo goed als alle dieren leuk, maar vindt apen toch wel veruit de stomste dieren die er zijn. Apen en Suzanne, het is geen gouden combinatie. Toch wilde ze zich van haar beste kant laten zien en de aapjes een fles drinken geven, die bij het hok staan om e te geven. Had ik op dat moment een camera of telefoon met camera bij me gehad, dan had ik een 100000-hits youtube filmpje kunnen maken. (dit is er één uit de categorie: daar had je bij moeten zijn, of ik had het moeten kunnen filmen) Suzanne boog voorover om de fles door het hekwerk aan de aap te geven, aap maakt een schijnbeweging door te doen alsof hij gaat drinken en steekt vervolgens zijn beide kleine apen-armpjes door het hekwerk en trekt mijn Suzanne aan haar mooie lange haren. Met al mijn opgedane jungle-ervaring van de afgelopen week wist ik haar met 1 vloeiende beweging te bevrijden, ook al deed het niet zeer zei ze -achteraf-. Het heeft me een herinnering opgeleverd, die ik op kan halen als ik hardop wil lachen. Maar nogmaals: je had erbij moeten zijn. (Suzanne slaapt, maar ik heb toestemming om het aapjes-haren-trek-verhaaltje te schrijven, heus)
Kwallen en aapjes dus, en laten we vooral de muggen niet uitvlakken. Want wat muggensteken betreft (om meteen je vraag te beantwoorden mama Gerrie) heb ik Suzanne mijn gelijke gevonden. Ook de Thaise muggen mogen ons wel zeg maar.

Buiten het feit dat ik het wel en wee van onze jongens (Willem II) ook vanuit hier probeer te volgen, hebben we ook hier passief en actief (jaja!) aan sport gedaan.
Alles op t gemakske, dat wel natuurlijk. Het is hier 35 graden en we zijn natuurlijk geen 18 meer, al doen onze goddelijke afgetrainde lichamen dat wel vermoeden. (oh wat flauw)
Eergisteren hebben we onze mooiste korte broek en jurk aangetrokken en zijn op sjanternel geweest. Het was namelijk de afsluitende avond van Lanta's gym, beter bekend als de lokale Muay Thai boksschool. Één of andere Engelsman die een paar tanden mist heeft hier op Koh Lanta een zelfbenoemd stadion neergezet. Ik had al een flauw vermoeden dat ik me geen Koning Willem II-achtig stadion moest voorstellen, en dat vermoeden klopte. Wat wel voor twijfel zorgde, was het feit dat ze vooraf en ook bij het "stadion" zelf, stadium- en ringside VIP-kaartjes verkochten. Prijsverschil 500 Thaise Baht, wat neerkomt op ongeveer 12 Euro. Gelukkig hebben we geen VIPkaartjes genomen, maar wel op die plaatsen gezeten, want eenmaal binnen viel het onderscheid best mee (of tegen). Voor degenen die nog nooit van Muay Thai hebben gehoord: kort door de bocht gezegd is het een bokswedstrijd, waarbij trappen, ellebogen, knieën en een soort van judo-worpen ook toegestaan zijn. Het is een sport met veel traditie, waarbij de vechters vooraf ook allerlei rituelen doen en de goden verzoeken om hen bij te staan (denk ik). Erg leuk om een keer in het echt te zien, ook Suzanne vond het leuk, ondanks dat het natuurlijk om vechten ging. Als ik goed geteld heb waren het 7 gevechten, waarvan 1 tussen 2 dames, en de eerste 2 door kleine kinderen. Serieus, het eerste gevecht was in de categorie tot 23 kg. Hoe jong ben je, als je minder dan 23 kg weegt? Één van de <23 kg-jongetjes leek het zelf ook niet helemaal te gek te vinden dat hij daar stond tussen ik gok 100 toeristen en 50 Koh Lantianen. Vooral bij de 2e wedstrijd (met 2 jongens die al net wél boven de boksring uitgegroeid waren) werd erg duidelijk, dat sommige ouders het vooral erg belangrijk vonden dat hun zoontje zijn tegenstander flink te grazen zou nemen. Al werkte het enthousiasme van zijn moeder, wel goed uit bij de uiteindelijke winnaar. Maar vooral wedstrijd 1 was wel even schrikken, qua kleine kinderen. Daarna waren het puberachtigen en jong volwassen die elkaar te lijf gingen, met als hoogtepunt een gevecht tussen een Schotse jongen, die misschien wel zijn elleboog gebroken heeft op het gelaat van een eng-grote Thaise jongeman, en het slotgevecht tussen 2 Thaien, waarvan 1 de lokale volksheld was, die uiteraard ook won.
Al met al een leuk, avondvullend programma en niet zo onguur, as ik van tevoren verwacht had.

Gisteren zijn we een dag gaan snorkelen bij de eilanden van Koh Rok, 30 km. ten zuiden van Koh Lanta.
Waar we dachten dat het niet veel mooier kon qua zeeën stranden en ongerepte natuur, deed Koh Rok ons toch weer verbazen. Deze 2 eilandjes, die gescheiden worden door een strook zee van ongeveer 100 meter breed. Kraakhelder, vrij ondiep met prachtige koraalriffen en tropische vissen en andere zeedieren. Ideaal om vanaf de zeespiegel te bekijken. In totaal hebben we denk ik 2 tot 2,5 uur met onze snuitjes onder water rond gezwommen tussen de eilanden van Koh Rok. (feitelijk hebben we dan tussen de Rokken gezwommen, maar dat terzijde) Gezicht naar beneden, rug omhoog en de zon deed goed zijn of haar best gisteren. Onze ruggen zijn nu mooi rood, en mooi rood is niet lelijk.
Lunchen deden we op 1 van de Rokken, het noordelijke eilandje geloof ik.
Er woont zo goed als niemand, alleen de zogenaamde Rangers die het natuurreservaat bewaken. (al vond ik persoonlijk dat ze van de plek waar wij toeristen de lunch hadden, best een klerezooi maakten qua afval storten, maar goed, ik ben geen Ranger dus ik heb gemakkelijk praten)
Snorkelen was dus erg mooi en tevens het actieve gedeelte van het sporten deze week, als we het rond dobberen in de zee en in het zwembad niet mee tellen. Op de plek waar we onze lunch kregen, was het een erg vreemde gewaarwording om daar, op enkele tientallen meters afstand, een stuk of wat (ik denk Bengaalse) varanen te zien. Prehistorische beesten van ruim anderhalve meter lang, die best hard kunnen rennen en schijt hebben aan mensen (en terecht). Logisch dat ze rondhingen daar, want ze kregen grote delen van het kippen-afval, wat overbleef van de toeristen-lunches. En het waren niet alleen de toeristen die ze eten toe wierpen, volgens mij zag ik het zo'n Ranger ook doen. Maar goed, deze dieren werden verder niet gevangen gehouden of (in elk geval niet zichtbaar) mishandeld. Persoonlijk vond ik het wel grappig om overmoedige toeristen, die van steeds dichterbij foto's gingen maken, te zien rennen als zo'n varaan het welletjes vond qua nabijheid bij hun kippenbotjes. Ze zijn zoals gezegd best snel, wat je niet kunt zeggen van dikke toeristen die op hun blote voeten in zo'n oerwoud lopen te fotograferen.

Vanaf vandaag (inmiddels gisteren) geeft de weermeneer hier een soort voorbode van het regenseizoen aan, dus wij verlaten het eiland keurig en precies op tijd.
Morgen een uurtje of 4 met het busje naar Krabi, dan anderhalf uur vliegen en dan zijn we weer bij ons startpunt Bangkok.
Daar hebben we dan ongeveer 24 uur om ons mooi te maken voor de 2e ontmoeting met de bio-familie (voor mij bio-schoon) van Suzanne.
Ik ben heel benieuwd, zo'n 3,5 jaar na de eerste kennismaking..komt goed.

Een jongen die hier in het restaurant werkt, heeft in deze week liefst 2 keer hetzelfde aan Suzanne gevraagd:
"Where you from? I look you, I see Thai-people. Maybe China-people. But I look you, I see Thai-people. Same-same. You look Thai-people, same-same."

De les die we hieruit geleerd hebben in alle windstreken van Thailand:
Ook al ben je een Nederlandse, die van geboorte zuid-Koreaans is:
"same-same, but different"

Dat was het dan bijna in Thailand, land van heel veel Toyotas, tempels, Boeddhas, het land van aangestaard worden en land van heel veel mooie dingen, en natuurlijk ook minder mooie dingen.

One night in Bangkok and Korea here we come! (maar eerst nog even slapen, want het is al laat)

Groetjes en kusjes voor iedereen in Nederland en België,
Bas en Suzanne (maar die slaapt al rustig, dus ze zal wel niet over aapjes dromen)