To be or not to be

Dag allemaal!

Het lijkt alweer een eeuwigheid geleden dat we de heilige Franciscus achter ons hebben gelaten. Nu is de heilige Franciscus toevallig mijn favoriete heilige (ja, ik heb een favoriete heilige) dus misschien dat ik daarom zo dol was op de stad. Weinig dieren gezien trouwens, op een enkele labradoodle na.
Yosemite was prachtig! Het was alleen jammer dat we er in het weekend waren. Hoewel hier het hoogseizoen nog niet is begonnen, waren er veel mensen die de grote stad wilden ontvluchten. Het weer was eveneens prachtig dus de bezoekersaantallen logen er niet om. De drukte deed overigens niets af aan de overweldigende natuurpracht. Sequoia's zijn écht héél groot, das nie gelogen of gefotoshopt :). We waren int goede seizoen voor watervallen; die zijn heel nat en groot; ook das nie gelogen. Al met al, een zeer goed begin van onze national park-trip.
Na Yosemite wilden we naar Mono Lake. Mono Lake ligt ten oosten van Yosemite. Er gaat een weg dwars door Yosemite rechtstreeks naar Mono Lake, maar die was helaas afgesloten i.v.m. sneeuwval. We moesten dus om het park heen. Gelukkig was de Sonora pass wel open. Er zijn restricties als het gaat om hoogte, diepte, zwaarte van je RV, but we were good to go. Geen spijt van het omrijden, want de rit naar Mono Lake was wederom prachtig. Erg bizar om in je t-shirtje door de sneeuw te rijden en zelfs snowboarders tegen te komen! Overnacht in Mono Lake (vooral bekend vanwege tufa's (kalktufsteenformaties)). We hadden gelezen dat de zonsopgang erg mooi zou zijn en dus hadden we de wekker op tijd gezet. Toen het eenmaal 5.00u 's ochtends was, lag ik nog heerlijk op één oor in dromenland te dromen van de kalktufsteenformaties en voelde ik geen enkele aandrang om deze droom om te zetten in realiteit. Bas daarentegen had een veel minder prettige droom en stond binnen no time van de zonsopgang te genieten.
Na Mono Lake stond Death Valley op het programma. Ik had een bepaald beeld bij Death Valley, te weten: één enorm lange weg door een zinderend hete woestijn. Uren rijden zonder iemand tegen te komen. Zo'n weg waar je geen autopech wil hebben, omdat slangen nu eenmaal geen banden kunnen vervangen, zoiets. Met 6 gallon water (6 x 3,8 liter) en een overvolle tank benzine gingen wij uiteraard eerst uitgebreid lunchen. Voor de verandering eens niet in de camper, maar op aanraden van een heuse ranger bij Alabama Hills café. Daar heb ik serieus de allerlekkerste blauwe kaas-avocado-hamburger op EVER. Dat kan ik makkelijk zeggen, want het was m'n eerste, maar hij was ook echt superlekker. Na deze nogal zware lunch, durfden we de oversteek aan. Ik kan jullie mededelen dat Death Valley absoluut niet was zoals ik had verwacht. Ten eerste waait het superhard in de woestijn (who knew?!) waardoor 40 graden niet vóelt als 40 graden. Natuurlijk zijn er ook plekken waar het minder hard waait, waardoor 40 graden voelt als 90 graden, maar toch. Ten tweede is er door extreme hoogteverschillen een zeer afwisselend landschap te vinden in DV! Een absolute aanrader is the artists drive (het heet artists drive door de vele kleuren die je onderweg tegenkomt!). Ook hiervoor weer restricties tav afmetingen van je camper. Sowieso is het vaak verboden om in de zomer met je rental RV door DV te rijden, omdat het dan nog veel heter is en omdat, again, slangen nu eenmaal geen banden kunnen vervangen.
Na DV meteen doorgereden naar Las Vegas, omdat de jackpot op ons wachtte. Geen mooie, groene, pittoreske campground in Vegas, gewoon lekker achter Circus Circus (hotel/casino) op een mega grote parkeerplaats. Niks geen bomen, bos, eekhoorntjes, gewoon lekker beton en op loopafstand van de Strip. Nu had ik ook een bepaald beeld van Las Vegas wat zich het best laat omschrijven als mijn nieuwe favoriete woord: pandemonium, ofwel crazyhouse, en wa denkte? Klopt helemaal!!! Needless to say dat Bas en ik Las Vegas met pech in t spel doch geluk in de liefde hebben verlaten.
Na Vegas naar het beloofde land gereden (Zion National Park). Mensen, ga allemaal naar het beloofde land, want het is er mooi! Ik wilde heel graag paardrijden en dus gingen we paardrijden (want zo gaat dat met geluk in de liefde). Bas heeft overigens 25 jaar geleden op paardrijles gezeten! You think you know someone.... De rit was leuk en mooi en ik ben niet van Betty afgevallen. Van onze gids (een heuse cowboy die ook aan rodeo's meedeed, vervolgens een handstand op z'n paard ging doen en bijna op zn muil ging) mochten we de paarden niet laten eten, maar mijn Betty hield daar een eigen mening op na. En zo hadden we direct een band, Betty & ik. Na het paardrijavontuur hebben we ook nog wat hikes gedaan met wederom breath taking views (kan nie anders met namen als: wheeping rock, angels landing, white throne, emerald pools, e.d.).
Inmiddels gearriveerd in Bryce National Park. Morgen gaan we het park verkennen. Na Bryce staat nog opt program: Page, Monument Valley en Grand Canyon. Daarna nog 2 daagjes naar de heilige Franciscus en daarna huiswaarts, want jullie zullen ons wel enorm missen!
Al met al genieten wij nog steeds volop van al het natuurschoon. Hoe nietig kun je je voelen als mens tussen al die canyons, woestijnlandschappen, eeuwige sneeuw en huilende stenen?
Het is hier prachtig, voorlopig houden wij het hier nog wel effe uit!
Veel liefs van Bas (die momenteel een BOEK leest) en Suzanne